Kısa Kısa...

BEŞER VE DENGE

İsteklerimizin içine sığdırdığımız, istemediklerimiz ile şekillenir doğamız.

Yalnızca isteklerle boğarsak dünyamızı, yağmursuz gökkuşaklarına razı olmuş bir coğrafyanın, yapraksız makisi gibi bakakalırız uzaklardaki denizlere.

Kuşsuz ormanlara, sahilsiz kasabalara, cırcır böceği olmayan gecelere, çiğsiz çimenlere, kokusuz toprağa mahkûm oluruz istemediklerimiz olmadan.

Beşeri kavgayla çizilmiş, kardeşliğe uzanamayan sınırlara takılırız; ruh ve yürek özgürlüğünü boğan.

Sadece isteklerin olduğu bir dünya besler kibrimizi.

İnsan dengedir, istekleri ve istemedikleri arasındaki ince ve muazzam yolda bulur benliğini.

…

 

ZAMAN

Tam kardelenlerin açma zamanı da gelebilirdi kış, yağan kar da. Ya da bir çiğdemle de gülümseyebilirdi güneş, yazı müjdeler gibi.

Zaman değildi çünkü duyularımıza isimler konduran. Zamanın da Sahibi Olan’ın istememize izin verdiği kadarını isteyebilirdik. 

O’nun verdiği kadarını alabilirdik yazdan ve kıştan. Mevsimlerden ve  duyulardan geçecek kadar bilseydik bunu, karda güneşi; güneşte kışı görebilirdik belki.

…

 

BEKLEMEK

Hep bekler insan; tatili, bayramı, gidiş ve dönüşleri, emekliliği…

Olduğu andan değil, gelecekteki günü beklemekten haz alır. Çocukken bile; bir arefe heyecanı, bayram gününden daha neşeli geçmez miydi yeni ayakkabılarımızla sabahı beklerken?

Herhalde beklemek, ruhun da eylemidir. Belki de asıl bekleyen ruhtur ve gelecekteki o belirsiz kavuşma anını bekler, sonsuzluğa olan tutkusuyla. Belki de bizi bu kadar bekleten ve beklemeyi sevdiren, sıkılmış ruhun evine dönme isteğidir. 

İnsanız işte, bekliyoruz; aslında neyi beklediğimizi bilemeden.