Köy hayatını bilenler bilir; telaşeli, koştumacalı geçer. Hele yaz sonları biraz heyecan da olur. Çünkü sonbahar yağmurları ıslatmadan tarladaki mahsül kalkmalı, çayırdaki otlar kış için biçilmelidir. Yoksa çürür yazık olur, hayvanlar da yemez… Aylarca sürecek kış aylarında kimse çaresiz kalmak istemez.
Yine bir yaz sonu tarla çayır zamanında, insanları tatlı bir telaşe sarmış durumdaydı. Yağmurlar yağmadan çayırları, tarlaları biçip, buğdayı ambara otları da mereğe kaldırma çabası…
Ninem de aynı şekilde, sabah namazında işe başlar yatsı namazına kadar dur otur bilmeden çalışır.
Fakat yolunun üstünde genç bir komşusu vardır ki, çayır biçmek yerine armut ağacının gölgesinde yatar durur.
Ninem kendi çayırını yarılar, komşusu ise keyif yapar…
Bir gün ninem yine çayıra giderken bakar ki, komşu yatıyor. Bunu uyarmak lazım diye düşünüp yanına giderek, ona azarlı bir nasihat eder ve ardından, şimdi ne kadar yatarsan, sonra o kadar çaresizce koşturursun anlamında şu atasözünü söyler ve yoluna gider:
“Oğul, yattığın kadar seğirdirsin (koşarsın).”