Pencereden bakarken geçmiş yıllardan bir hatıram aklıma geldi.
Nisan ayıydı. Bir kasabanın biricik otelinde bir oda tutmuştum. Bana ayrılan odanın yegâne penceresinin bir kömür deposuna baktığını fark edince, sinirim bozuldu.
Derken, çiçekler gözüme ilişti. Pencerenin yanındaki masanın üzerinde vazo içinde pembe sardunyalar vardı. Masanın üzerinde bulduğum kâğıtta da şu sözleri okudum:
“Oraya bakmak yerine, bunlara bakın.
Odanın bir evvelki sakini.”
Bu pusulayı okuyunca, karanlık bir günde âniden güneşin parlamaya başlamasına benzer bir duygu içimi doldurdu.
Oldukça mutlu bir hâlde geçirdiğim o bir haftanın sonunda sardunyaların yerine bir vazo dolusu karanfil bırakarak otelden çıktım.
O zamandan beri “odanın bir önceki sakini”nin inceliği sayesinde kaç kişinin hayatının aydınlandığını merak eder dururum.
(Lucy M. Adam)