Uzun süre tedavi gerektiren hastalıklar vardır. Babam da hayatının son 25 yılını müzmin bir hastalıkla şükrederek geçirenlerdendi. Her yıl birkaç hafta hastanede kalırdı.
Hastalık nöbetlerinde yola çıkacak bir yolcu gibi çantasını hazırlar; eksiksiz olmasına özen gösterirdi. Acil olarak gittiğinde bile yanından eksik etmediği kendine has eşyaları vardı. Onlar olmazsa tedavi olamayacaktı sanki…
İşte bunlardan birisi de 33’lük tesbihiydi…
1999 depremi öncesi, babamı bir gece acilen hastaneye kaldırdık ve hemen yatış verildi. O vaziyette zar zor nefes almasına rağmen elinde yine o tesbihiyle zikrediyordu. Çok şükür, verilen oksijen, takılan serumlar ve iğnelerden sonra nefesi normale dönmüştü.
Ertesi gün ziyaret saatine yakın bir zamandı. Babam hastane koridorunda elinde tesbih, dilinde hamd yavaş yavaş yürüyordu. Onu takip ederken, elindeki tesbihin saat gibi saniye saniye çıkardığı sesi duyabiliyordum. Tam bu esnada koridorun başındaki merdivenden babamın tedavisiyle ilgilenen doktor hanım çıkageldi. Babamı görünce tebessüm etti ve konuşmaya başladılar:
“Ooo hacı amca ayaklanmışsın!..”
“Çok şükür ayaklandım kızım.”
“Hacı amca sen yine o tesbihle mi geziyorsun? Bırak şunu artık, hem bana hem sana ölümü hatırlatıyor. Hayata tutunmak lâzım; yaşamayı düşünmek lâzım.”
Babamın o anlamlı tebessümü gözümün önünden hiç gitmez; dedi ki:
“Ee kızım zaten onun için elimden düşürmüyorum. Vesvese kuyularına düşecek oluyorum da hemen bu tesbihe tutunuyorum. Aklıma bazen kuruntular üşüşüyor, korkular başımı ağrıtıyor ama elimdeki bu tesbih bana unutmamam gerekenleri hatırlatıyor; hayatı veren, hayatta tutan ve onu tek koruyabilecek olan Allah’ı hatırlatıyor. Hemen estağfirullah deyip hoop dönüyorum gerçek hayata… Esas bu tesbih beni hayata bağlıyor. Sen bunu bırak diyorsun ama benim gibi ömrü her an bitebilecek bir insanın korkularını, hayatı veren ve ebedi hayatı vaad eden Allah’ı hatırlamaktan başka ney teskin edebilir? Allah’tan başka kim ümit verebilir?..”
Doktor hanımın hayretten hayrete girdiğine şahit oldum.
Babam okumuş, âlim bir insan değildi ama sözleri beni de çok etkilemişti.
O an o tesbihin babam için değerini daha iyi anladım. Sevgiliyi hatırlatan şey de sevilirmiş…
Rabbim rahmetiyle muamele etsin.