Hayat bu… Bazen heyecanlı, bazen korkulu, bazen de sevinçli olaylar insanın hafızasının kütüphanesinde yerlerini alırlar. Zaman zaman bunları hatırlar, sanki tekrar yaşarız.
Bu anılarımdan biri de bir ayı ile ilgili.
Köyümüz bir orman köyüydü ve tarlalarımız da ormanın içindeydi. Fakat ürünlerimize gelen yabani hayvanlarla kıyasıya mücadele etmek gerekirdi. En başta da ayılarla…
Bir gün bir köylümüz ayı için kapan kurmuş, ayı kapanı götürmesin diye de zincirle kalın bir ağaca bağlamıştı.
Hemen o gece de rızkını arayan zavallı bir ayı bu kapana yakalanmıştı. Sabah olunca köylüler ayıyı kapanda görüp yanına gittiler. Hayvancağız can acısıyla ve kendini korumak için sağa sola saldırıyor, kimseyi de yanına yaklaştırmıyordu.
Durum böyle olunca köylülerden birisi “başka çare yok, ayıyı vuralım” diyerek gitti ve tüfeğini alıp geldi.
Ancak asıl sürpriz o zaman yaşanacaktı…
Köylü tüfeği doldurup, ayıya doğru çevirince, vahameti anlayan ayı çaresizce ön ayaklarını havaya kaldırdı; ardından da elleriyle yüzünü kapadı…
Oradakiler bu gördüklerine çok şaşırdılar… Ayının bu beklenmedik hareketleri herkesi duygulandırmıştı.
Köylü tüfeği indirdi; ayıyı vurmaktan vazgeçtiler. Sonra da ayıyı kurtarmak için uzun bir urgan getirip, ayı hareketsiz kalıncaya kadar onun etrafına doladılar. Bu şekilde ayının ayağını kapandan kurtarıp ipi çözdüler. Kurtulan ayı ise ormana doğru topallaya topallaya koşup gitti.
O gün önce üzülmüş, fakat sonra sevinmiştik. Daha güzeli ise, bu olaydan sonra, bir daha kimse kapan kurmadı.