Hani, gözümle görmesem inanmazdım derler ya; o cinsten bir hatıram var… Bir vefa hatırası bu.
Artvin’in İncirli köyünden Dilaver Keser, melek gibi bir insandı. Peygamberimizin (asm) sünneti üzere yaşayan örnek bir dindardı. Kötülük bilmez, düşmanlık bilmez, haram bilmezdi; iyilik timsaliydi. İnsanlara karşı melek gibi bir insandı.
Bir gün geldi, hak vaki oldu ve Dilaver amca vefat etti.
Vefatı hengâmesinde ailesi, onun hayvanları ve on kadar kovanıyla pek ilgilenememişti.
Hayvanlar ahırda kapalı kalmışlardı.
Fakat iki üç gün sonra dışarı salınan hayvanlarda garip bir hal vardı. Ne enteresandır ki, ahırdan çıktıkları gibi köyün mezarlığına, Dilaver Amca’nın mezarının başına koşmuşlardı. Nereye defnedildiğini bilmedikleri halde, doğruca gidip Dilaver amcanın mezarının etrafında toplanıp böğürmeye başlamışlardı ve ön ayaklarıyla da yerleri eşeliyorlardı.
Bütün köy ahalisi saatler süren bu hayret verici olayı ağlayarak izlemişlerdi.
Dilaver amcanın vefatının ardından yaşanan başka bir sırlı olay daha vardı. Onun vefatından sonra arıları, kovanlarından çıkıp dağlara doğru yürüye yürüye gitmişler, bir daha da geri gelmemişlerdi.
Bunlara şahit olan köylüler akıl sır erdirememişti…
Kalplerde sevgiyi yaratan Allah’tır, diye geçer Kur’an’da.
Demek Dilaver amca, Allah’ın (cc) hoşnutluğunu kazanacak işler yapmıştı ki, Allah da onu sadece insanlara değil, hayvanlara da sevdirmişti.