Yaz aylarında, yayla gezmeleri yapmayı çok severim.
Uçsuz bucaksız manzaralar, yeşilin binbir tonu çimenler bana tarifsiz bir huzur verir. Bu yayla gezintileri sanki başka âlemlere alır götürür beni…
Yine bir yayladaydım.
Etrafta benim gibi gezginler de var. Kimileri grup olarak, kimileri ailecek gelmişler.
Koyunlar, kuzular, inekler, mandalar çimenlerde kâh otluyor, kâh gölgede uzanmış geviş getiriyorlardı.
Gözüm o kalabalık içinde üç kişilik bir aileye takıldı. Küçük kızları neşeyle ve merakla koşup yatan bir ineğin yanına gitti. Onu sevdi, başını kaşıdı, karnına sarılıp öptü… İnek de sanki küçük kız kadar mutluydu; en ufak bir rahatsızlık emaresi görünmüyordu halinde…
Küçük kızın babası, ineği öyle uysal görünce o da sevmek istedi. Gönül okşayıcı sözlerle konuşarak ineğe yaklaşıyordu ki, inek yattığı yerden kalktı ve oradan uzaklaştı.
Biraz şaşırdım doğrusu. Küçük kızın sevmesinden rahatsız olmayan ve hoşlanan hayvan, kızın babasının yaklaşmasından bile rahatsız olup kaçmıştı. O hayvancağızın ruh hali beni düşündürdü; küçük kızda ne buldu, babada ne bulamadı ki kaçtı gitti!?..
Belki de insanlar, çocuklar gibi masum, tertemiz kalpli, iyi niyetli, kin tutmaz ve sevgi dolu olsalar, dünya, hem insanlara hem de hayvanlara cennet gibi olacak…