Çocukken dedelerimizin anlattığı öyküler, hatıralar okuduğu şiirlerle büyüdük.
Uzun ve karlı kış gecelerinin tek eğlencesiydi o öyküler, hatıralar ve şiirler. İşte bu yüzden halk ozanlarımız çoktur bizim.
Dinlediğim hatıralardan birisi de Doksan üç harbi yıllarında yaşanmış…
O yıllarda Ermeniler gelip köyümüzün girişine kışlalarını kurmuşlar. Zamanla köylülerle gelinip gidilmiş, yakınlıklar bile kurulmuş.
Derken savaş sonu anlaşmalar gereği, gitme zamanı gelmiş. 40 yıllık işgalden sonra, köyümüzü terk edeceklermiş. Ermeni komutan muhtar olan Emrullah dedemin babasına gelip, vedalaşmak istemiş. Dedemle vedalaşma konuşmasından sonra usulen bir isteği olup olmadığını sormuş.
Dedemde “var” deyince, “hayrola nedir?” diye meraklanmış.
Dedem:
“Giderken yolunuzun etrafı çam ormanlarıdır.” demiş, “Aman çam ormanlarına dikkat edin. Ateş yakmayın, sigara içip yere atmayın, ormanları yakmayın. Tek isteğim budur!..”
Dedemi dikkatle dinleyen komutan “olur” demiş ve vedalaşıp gitmişler.