Körfez'de gün batıyor... ufuk pembe, erguvân...
Gitti kuşlar, semâ boş... tükenen zaman-mekân...
Bu bir bitiş-sönüş'se, şu ''renkli düğün'' niye;
Bir ''vedâ buketi'' mi gökleden son hediye?
Gece... Yıldızlar uzak... Süreyyâ, melâl dolu...
''Varılmaz''ı fısıldar içime, Samanyolu!..
Bir çağıltı karanlık suda, bir zincir sesi!..
Demir mi alıyor ne, köhne ''hayat'' gemisi?
...
Bir teselli arıyor rûhum, renkte ve seste,
Yaramı dağlar belki, Sûzidilârâ Beste:
''Gelsin âb ü tâb ile hânemize O Cânân!''
''Matlûbuna erişir, her gâh cevr'e katlanan!''
Gönül!... Firkat'e sabret, vuslat'a erene dek,
Her gurbet'te bir ''kurbet'' tohumu olsa gerek!
...
Nûr'a gark'oldu Körfez... pırıl pırıl bir Mehtâb...
Işık Sen'den, renk Sen'den, Ey Sönümsüz Âfitâb!