Harry Houdini isimli bir hokkabaz vardı. Yanına hiçbir araç gereç almadan, yalnızca giysileriyle girdiği herhangi bir cezaevinden, bir saat içinde kurtulacağını iddia eder ve bunu da yapardı. Ünü o kadar yayılmıştı ki, bu hokkabazın adını duymayan kalmamıştı.
İngiliz Adaları’ndaki küçük bir kasaba, Houdini’nin maharetlerini duyup davet etti. Kasabada yeni yapılan bir cezaevi vardı. Houdini kasabaya geldiğinde, bu cezaevindeki bir hücreye yerleştirildi. Herkesi heyecan sarmıştı. Cezaevi yönetimi kapılar kapandığında onun o hücreden çıkamayacağını söylüyordu ancak bu herkes için büyük bir merak konusu olmuştu. Acaba çıkabilecek miydi?..
Houdini’ni hücreye girdiğinde, her zamanki gibi kemerindeki yirmibeş santimlik çelik parçasını çıkardı ve şimdiye kadar tüm kilitleri onunla açmıştı. Yine işe koyuldu. Fakat otuzuncu dakikaya gelmişti ve yüzündeki kendine güven ifadesi de yok olmuştu. Bir saat dolduğunda artık şıpır şıpır ter dökmeye başlamıştı. İkinci saatin sonunda pes etti ve kapının üzerine yığıldı. Olan da bu sırada oldu ve kapı açılıverdi. Çünkü görevliler kapıyı kilitlememişlerdi. Kapı Houdini’nin kafasında kilitliydi. Kapıyı biraz ittirse açılacakken; onun kilitli olduğunu düşündüğü için bunu denememişti bile...
…
Hayatta da böyle çok olaylar yaşanır aslında. Sırf öyle sandığı ya da öyle sanmadığı için nice fırsatları kaçırır insan. Birisi hakkında suizannı ya da hüsnüzannı da çoğu defa aldatır insanı. İşte insan böyle aldanışlara düşmemek için zannını değil aklını ölçü almalı, içinde bulunduğu durumu veya karşısındaki insanı iyi anladıktan sonra karar verip hareket etmelidir. Yoksa kapalı zannettiği açık kapıların veya açık zannettiği kapalı kapıların önünde çok ömür tüketir.