“Hayatta hiç büyük şeylerin talepkârı olmadım… Hırsla peşinden koşmadım dünyanın… Niçin şuyum yok, buna niye sahip olamadım, demedim. Bana verilene kanaat ettim. Elimdekine şükrettim… Küçücük şeyler mutluluğum için yetiyor da artıyor bile…”
Gençlik baharının neş’esi içinde söylediği bu sözleri terennüm etmeye hayatı boyunca devam etti… Hep şükretti.
Fakat ilerleyen yıllar içinde hastayı, ümitsizi, gönlü yorgun insanları tanıdıkça fark etti ki, sahip olduğu nimetler hiç de küçük şeyler değildi.
İmanı, sağlığı, kanaati ona verilen en büyük hazinelerdi…
Gönül huzuru, dünyanın kıymet biçilemez mücevheriydi…
Cennetiydi…