Küçük çocuk ve annesi çok büyük bir mağazanın ‘Genç Odası Bölümü’nü dolaşıyordu. Akla gelen her şey vardı içerde… Yatağından masasına, iskemleden avizesine kadar, en modern eşyalar sergileniyordu burada.
Küçük çocuğun annesi, kendisiyle ilgilenen delikanlıya:
“Çok harika bir sitede muhteşem bir daire aldık.” dedi. “Oğlumun odasını da bu yüzden çok modern döşemek istiyorum.”
“Tam yerine geldiniz.” dedi delikanlı. “Tepeden tırnağa donatırız odayı, emin olun görenlerin dili tutulur.”
“Ben de öyle düşünmüştüm.” diye atıldı kadın. “İsterseniz yataktan başlayalım. Daha sonra dolaptan ve çalışma masasından…”
Yapılan konuşmalar, çocuğun ilgisini çekmiyordu. İlkokul üçüncü sınıfta okusa da, sanki hiçbir şeyden haberi yoktu. Sadece pencereden dışarı bakıyor, ara sıra gözlerini gökyüzüne çevirerek uçuşan kırlangıçları seyrediyordu.
On beş dakika içinde tüm eşyalar seçilmiş, geriye sadece halı kalmıştı. Kadına göre, beyaz eşyalarla uyum sağlamak için, elbette ki yine beyaz bir halı alınmalı, halının desenleri de geometrik formda seçilmeliydi. Sergilenen halılar da genellikle o tür şekillerle donatılmıştı.
Kadın onlardan birine “Tamam!” demek üzereyken küçük çocuk ilk kez devreye girdi ve halısının yeşil renkli olmasını istedi, üstelik de çiçek desenleriyle süslü…
Kadın, ona çıkışarak:
“Sen aklını kaçırmışsın herhalde.” dedi. “Öyle zevksiz bir halıyı öyle muhteşem bir daireye sokamam. Görenler ne der sonra?”
“Başka bir halı istemem!” diye direndi çocuk. “Eğer oda benimse, hiç olmazsa halıyı seçmem gerekmez mi?”
Kadın neler söylediyse dinletemedi.
Ve en sonunda oğlunun kolundan tutarak:
“Sana hiçbir şey almıyorum.” dedi. “Hemen eve dönüyoruz, nerede yatarsan yat!”
Çocuk, hiç ses çıkartmadan annesiyle birlikte dışarı çıkarken, orta yaşlı bir tezgâhtar ona sokulup:
“Canım!” dedi, yumuşacık bir ses tonuyla. “Neden öyle bir halı istedin ki?”
“Çimenleri çok seviyorum.” dedi çocuk. “Çiçekleri de tabi. Ama onlara ulaşmam mümkün olmuyor. O muhteşem dairemiz 15. katta da…”