Arkadaşlarla sohbet ederken konu akraba ve bayram ziyaretlerine geldi. Anlatılanlar hep geçmişte yaşanan hatıralardı… Beraber hayır işlerinde koşturduğumuz Ahmet abimiz “Hep geçmişten bahsettik… Size geçen bayramdan bir hatıramı anlatayım” dedi ve anlatmaya başladı:
Allah nasip etti yeni bir daire satın aldık. İç boyası ve temizliği biter bitmez de taşındık. Biraz alelacele olmuştu. Çünkü Mübarek Ramazan ayı bitmek üzereydi ve biz bayramı yeni dairemizde karşılamak istiyorduk. Zaten iki gün sonra da Ramazan bayramıydı.
Komşularımızla tanışma fırsatını bulamadan bayram gelmişti bile. Bayram sabahı eşime, “Bu bayram bizim için çok kârlı olsun istiyorsak, komşularımızı evlerinde ziyaret edelim. Hem tanışırız, hem de bayramlaşırız” dedim.
Bayramın ikinci günüydü, 3 katlı apartmanın üst katından başlamak suretiyle tüm komşularımızla bayramlaştık. En son da zemin katta oturan kapıcımızı evinde ziyaret ettik. Kapıcımızın dairesini ziyarete gittiğimizde aile ve çocuklar yüzümüze şaşkın şaşkın bakıyorlardı. Sohbeti bilerek biraz uzun tuttum. Evin hanımında sürekli bir şeyler ikram etme telaşı vardı. Ortam iyice ısınınca kapıcımızdan şaşkınlık nedeninin itirafı geldi:
“Ahmet Bey ben 9 yıldır kapıcılık yapıyorum. Bu binada da 2 yıldır çalışıyorum. İnanır mısınız evimi ziyaret eden, hatta bayramlaşmak için gelen ilk ev sahibi siz oldunuz. Bizi bu binada komşu olarak gördüğünüz için, ziyaret ettiğiniz için size ne diyeceğimi bilemiyorum. Çocuklarım hep sorardı, baba bize niye kimse gelmiyor diye. Hep geçiştirerek cevaplar verirdim…” dedi.
İnanın arkadaşlar; ben bayramın bayram olduğunu o evi ziyaret ettikten sonra iliklerime kadar hissettim.
…
Ahmet abimiz unuttuğumuz o çok güzel adetlerimizden birisini bize hatırlatmıştı.
Acaba, insanlara yakınlık gösteremediğimiz için mi şimdi bu salgınla herkesten uzak kalıyoruz. İnsanın aklına bu geliyor…