Sucu Dede

Kimileri birbirinden güzel çiçek tohumları eker; kimileri çiçek çiçek hayır tohumları… Gördüğüm sarı bir maşrapa bana çok eski bir anıyı hatırlattı.

Küçücük ellerimle tutunmuşum annemin eteğine. Hava oldukça sıcak. Uzunluğunu kestiremediğim kalabalık, gürültülü bir yol. Eski zamanların semt pazarı. Sadece meyveyle beslenen bir çocuk için cennet gibi bir yer burası. Hele de yaklaştığı her tezgâhtan bir parça göz hakkı uzatılınca… gürültü, sıcak, kalabalık eriyip gidiyor zaman.

Ama sıcak yaz günlerinde pazara ısrarla gidişimin apayrı bir anlamı var. O uzun mu uzun yolu birkaç kere gezince dilim damağıma yapışıyor. Anneme ‘su’ diye yalvaran gözlerle bakıyorum. Ama bu isteğimi hep de pazarın tam orta yerinde ‘sucu dede’min tezgâhı önünde dile getiriyorum. Sucu dediysem yanlış anlaşılmasın, su değil patates satıyor kendisi. Ama beni ne zaman o halde görse, hemen tebessümle “Gel bakalııım..” diyor, “su vereyim sana.” Koşa koşa gidiyorum. Kendisi için taşıdığı su kabından sarı maşrapasını ağzına kadar dolduruyor ve uzatıyor bana.

Aman Allah’ım o ne mutluluk. Dede suyunun tadı bambaşka oluyor her seferinde. Diğer sulara pek benzemiyor. Ve ben nedense hep pazarın tam da orta yerinde susuyorum. Sanki suya değil o ilgiye, o güler yüze, ikrama susuyorum. Öz dedelerimin ikisini de görmek nasip olmadığından mı bilmem, hasretim suya değil, belki de ‘dede’ye.

Ve yıllar sonra, çok farklı zamanlarda sucu dede düşüyor aklıma. Alakasız bir anda onu hatırlayışıma şaşıyorum. Sonra yine içimi o anki mutluluk ve huzur kaplıyor. Onun bana su ikram edişi gibi, şimdi ben de ona dualar ikram ediyorum.

“Allah’ım Cennetinin en güzel içeceklerinden tattır Sucu Dedeme, mahşer yerinde susuz bırakma” diye. Kim bilir, bir zamanlar ben, o dedenin suyuyla ferahladığım gibi, o da şimdi uçup giden dualarla ferahlıyordur. Ektiği hayır tohumlarının meyvelerini alıyordur.

Ve şimdi durup düşünüyorum. Attığım her adıma, yaptığım her fiile ayrı bir gözle bakar oldum. İşlerimin hayır tohumları olması için taze niyetler ediyorum artık.