Çocukluğumun yaz ayları gözümde tüter. O bitmesini istemediğimiz yaz mevsimi gelince, hayvanlarımız da harman zamanına kadar o güzel yaylalarda kalırlardı.
Yine yaylada olduğumuz bir zamanda büyükbaş hayvanlarımızı hırsızlar çalmışlardı. Üç gün boyunca çobanlar, köylülerimiz ve jandarma köy köy, yayla yayla aramışlardı. Allah’a şükür ki, jandarma onları çok uzak bir yerde bulup Şavşat ilçesine getirmişler.
Fakat hayvancağızlar üç gündür bir şey yememişler, sanki karınları sırtlarına yapışmış, bitkin bir haldelermiş. Jandarmalar da onları böyle görünce, önlerine ot, saman, arpa koymuşlar fakat hayvancıklar yememişler.
Dedeme haber gelip teslim almaya gittiğinde onun sesini duyan hayvanlar hareketlenmiş; başlamışlar böğürmeye… Şefkat konusunda da Allah Resulünü kendine örnek almış olan dedem, onların sırtlarını sıvazlamış, onlarla konuşmuş, adeta hasret gidermişler. Hayvanlar ondan sonra bir şeyler yemişler.
Hatta bir yandan önlerindekini yiyor, bir yandan da ara ara dedem orada mı diye bakıp böğürüyorlarmış…
Bu olaya şahit olanlar gördüklerinden çok etkilenmiş; bazıları hıçkırarak ağlamış.
İşte sevgi, Allah’ın insan kalbine koyduğu böyle güzel bir duygudur. Arada muhabbet oldu mu sadece insanlarla değil, diğer mahlukatla da güzel dostluklar kurulur. Sevgi dolu bir kalp, insana verilmiş en değerli hazinedir. İşte insanların kalplerini bu hazineyle doldurmayı murad eden Allah (cc), en sevdiği Kulu ve Resulü ile Kur’an’ı göndermiş, insanlara sevgi dolu bir hayatın yolunu göstermiştir.