Çok sevdiği arkadaşını bekleyen adam zil sesini duyunca koşarak kapıyı açtı. Sevdiği dostu ve iri bir köpek karşısında duruyordu. Hemen, “Buyrun, buyrun!..” diyerek içeri aldı.
Onlar daha oturmadan, köpek birkaç bibloyu ve vazoyu devirmişti bile. Ardından etrafı kolaçan ettikten sonra, gidip koltuklardan birine yerleşti ve koltuğun ahşap kollarını yalayıp dişlemeye başladı.
Ev sahibi, bütün bunları şaşkınlıkla ve gizlemeye çalıştığı kızgınlığıyla izlerken, dostu da olanları seyrediyor, ama köpeğine hiçbir şey demiyordu.
Dostunun kalbini kırmak istemeyen ev sahibi, bütün bunlara rağmen sesini çıkarmadı.
İkramlar ve sohbetten sonra misafir izin isteyerek kalktı. Fakat kapıya doğru yürüdüğü halde köpeği çağırmadı.
Unuttu diye düşünen ev sahibi sordu: "Köpeği burada mı bırakacaksın?"
Misafir durdu ve şaşkınlıkla "Ama o köpek benim değil ki!" dedi. “Sen kapıyı açmadan hemen önce yanıma gelip durdu ve kapıyı açmanı bekledi. Sen de ikimizi birden içeri alınca, senin olduğunu düşündüm!..”