Lise yıllarından bir arkadaşım vardı. Gayretli, insanlarla diyaloğu son derece güzel, farklı üslubuyla dikkatleri çeken, kabiliyetli birisiydi… Şehrimizin köylerinden birine imam olarak atanmış. Vazifesine başladıktan sonra da köye yeni bir cami yaptırmak için harekete geçmiş. Kısa sürede inşaat başlamış.
Ziyaretime gelip konuyu bana da açtı; heyecanla davet etti.
İlk fırsatta köye gittim. Köy girişinde buluştuk. Ardından vazife yaptığı eski camiye geçtik.
Cami kerpiçten yapılmış, çatısı yıkıldı yıkılacak, zemini çöktü çökecek, iç sıvaları artık boya tutmaz olmuş; bina ayakta zor duruyor. Bu hali görünce, gelirken “küçük bir köye yeni bir camiye ne gerek var?” diye düşündüğüm için arkadaşıma haksızlık ettiğimi anladım…
Ardından köy muhtarına gittik. Hoş sohbet bir insandı. Laf lafı açarken köydeki gençlerden de duyan geldi.
Başta dediğim gibi imam arkadaşım sosyal bir insandır, herkesle çok güzel ilişkiler kurar… Sohbet ilerledikçe öğrendim ki, arkadaşım meğer sadece imamlık yapmıyormuş. Bazen futbol hakemliği, yeri gelince öğretmenlik, bazen de yüzme hocalığı yapıyormuş. O yüzden köy gençleri tarafından çok sevilmiş.
Hatta kendisine sorulan bir soru üzerine görüşemediğimiz yıllarda neler yaptığını da anlattı. Lisan için önce Suriye de 6 ay kalmış. Mısır el-Ezher Üniversitesinden mezun olmuş. İlk imamlık görevini Almanya’da yapmış. Sonra İngiltere’de de yaklaşık 1 yıl imamlık yapmış… Daha sonra açılan sınavı kazanmış ve bu köye atanmış.
Herkes ve özellikle gençler, arkadaşımın anlattıklarına şaşırmıştı. Derken, Mustafa isimli gencin espirisi ortamdaki sessizliğe ara verdi:
“Hocam ya!.. Sen zaten bu şehrin evladısın. Bizim köyde göreve gelmek için ne diye dünyanın dört bir yanını dolaştın! Direk bu köye geleydin ya!..”
Arkadaşım, ona tebessüm ederek cevap verdi “Sizin gibi gençlere ulaşmam için daha çok diyar gezmem gerekirdi. Ama Allah bana acıdı da buralara erken döndürdü.”
…
O gün güzel bir gündü; fakat daha güzeli, insanlara ve özellikle gençlere İslam’ı sevdirerek öğreten bir insanı gözümle görmek oldu.