Cenâb-ı Hak (cc) buyuruyor:
“Andolsun size kendinizden öyle bir Peygamber gelmiştir ki, sizin sıkıntıya uğramanız ona çok ağır gelir. O, size çok düşkün, müminlere karşı çok şefkatlidir, merhametlidir.” (Tevbe Suresi, 128)
...
Ebû Hüreyre (ra), Peygamber Efendimiz’e (asm) birgün şunu sordu:
“Yâ Rasûlallah! Nübüvvetle alâkalı ilk gördüğünüz alâmet nedir?”
İki hayatın kurtuluş ve saadet rehberi olan Allah Rasûlü (asm) şöyle buyurdu:
“Ey Ebû Hüreyre! Madem sordun, söyleyeyim. Ben on yaşlarındayken birgün sahrada idim. Başımın üstünden gelen sesle irkildim. Bir adam diğerine sordu:
“Bu, o mudur?”
Öteki cevap verdi:
“Evet, bu odur.”
O zamana kadar hiç kimsede görmediğim yüzler, kimsede bulmadığım ruhlar ve hiç kimsede görmediğim elbiselerle karşıma çıktılar. Yürüyerek bana doğru gelen o iki adamdan her biri, bir kolumdan tuttu, fakat dokunduklarını hiç hissetmedim.
Biri arkadaşına:
“Haydi onu yere yatır!” dedi.
Beraberce beni yere yatırdılar. Ben hiçbir zorluk ve güçlükle karşılaşmadım. Yine biri diğerine:
“Haydi göğsünü aç!” dedi ve o da açtı. Fakat ne kan gördüm, ne de bir acı hissettim. Ona yine şöyle dedi:
“Haydi, oradaki kin ve hasedi çıkar!”
O da oradan kan pıhtısı gibi bir şey çıkardı. Sonra onu fırlatıp attı.
“Haydi, şimdi onun yerine şefkat ve merhameti yerleştir!” dedi. Çıkardıkları şey büyüklüğünde ve gümüşe benzeyen bir şey koyduklarını gördüm. Sonra sağ ayağımın başparmağını tutup oynattı ve:
“Haydi selâmetle git!” dedi.
Ben kalkıp giderken içim şefkat ve merhametle dolu idi. Ondan sonra da hep küçüklere karşı şefkat, büyüklere karşı da merhamet hissettim.”
...
Kaynak: Ahmed, V, 139; Heysemî, VIII, 223.