Hasret

14 Asır geçse de üzerinden

Hiçbir şey eksilmedi özleminden

Güneş, sadece kıbleden doğuyor artık

İki Cihan Güneşi’ni gözlediğinden

Ne pınarlarda su kaldı, ne de çağlayanlarda

Zaten normal değil mi bu, ağlayanlarda?

Taşlar bile hasretinden kuma dönüştü

Seni bulmak için o tozlu sahralarda

Bebekler yine ağlıyor eskisi gibi

Derin çukurlar açılmış dört bir tarafta

İyi, kötü, güzel, çirkin birbirine karıştı

Sen gittikten sonra kaldığımız Araf’ta

Duamız odur ki dertlerimiz son bulsun

Kalpler yine ışıldasın nurlu yüzünle

Efendim! Bekliyoruz ama yoksun

Lütfeyle gel ki her taraf gül koksun…