Geçenlerde bir akşam köydeki ağabeyimi aradım. Hal hatırdan sonra, köyden konuştuk. Söz arasında meyve ağaçlarını, özellikle elma ve cevizleri sordum.
Ağabeyim dedi ki: Yüksel, ben 20 yaşlarında idim; kış mevsimi, yerde bir metre kar vardı ve hava epey soğuktu. Hasan dedenin yanına sohbete gittim. Evde yoktu. Hanımı, “bahçededir” dedi. Evin arkasında kalan bahçeye doğru baktım ki, o ağaçların dibinde geziniyordu. Hem de karlara bata çıka… Ben de yanına gittim. Selam verdikten sonra sordum, “Dede ne yapıyorsun bu kış kıyamette bahçede!?”
Gayet ciddi, “Ağaçları ziyarete geldim” dedi.
Ben şaşırmıştım. Ve devam etti; “Ağaç meyveliyken değil her zaman ziyaret edilmeli, sohbet edilmeli, hal ve hatırı sorulmalı yoksa küserler.” Arkasından ilave etti; “Bak oğlum, ahırda hayvanın varsa her gün git sırtlarını sıvazla, onlarla konuş. Tarla ektiysen yine git içinde gez, arıların varsa en az haftada bir ilgilen onlarla; yoksa küserler.”
Ağabeyim anlatırken birden durdu. Ve bana şöyle dedi:
“Yüksel, galiba meyveler küstü bize. Muhabbet bu âlemin harcıdır; yaratılmışa sevgimizi gösteremedik. Köy göç verince, meyvelerle ilgilenen olmadı, korkarım küstüler bize. Hasan dede doğrusunu yapmış…”