Geçtiğimiz Kurban Bayramı’nın üçüncü günü seksen yedi yaşındaki kayınvalidem ahirete irtihal etti.
Bu mübarek yaşlı kadın tesbihini elinden düşürmezdi, hep dua halindeydi. Kendisini daha pek çok güzel hasreti ile hatırlayacağız.
Onun vefat ettiği gün hava çok sıcaktı. Sabah namazından hemen önce ruhunu teslim etmişti. Namazın ardından vefatı duyurulmuştu.
İnsanlar yavaş yavaş cenaze evine toplanmaya başlamışlardı ki, bir küçük minibüs evin önüne yanaştı ve on koli bardak su bıraktı. Aradan kısa bir süre geçmişti, beş koli su daha geldi ve arabadan indirildi. Bir süre sonra on koli daha su gelince şaşırdım. Yanımdakilere “Burada böyle bir adet mi var?” diye sormadan edemedim. Yanımdaki arkadaş da “Ben hiç böyle bir şey görmedim” dedi. İşin tuhaf yönü ise suları kimden ya da kimlerden geldiği de belli değildi.
Hava çok sıcak olduğundan sular hemen bitiyordu. Vakit öğlen olduğunda evin önündeki kalabalığın arasına yine bir minibüs yanaştı. Baktım kolilerle su iniyor. Kayınbiraderim su indiren arkadaşa yaklaşıp, “Kardeş, bu suları kim gönderdi?” diye sorunca adam “Biz gönderdik.” dedi ve devam etti, “Merhum annemizin cenazesinde sular kesikti. Hiçbirimizin aklına da o telaşede su almak gelmemişti. Hava yine böyle sıcaktı. Bir kamyonet yanaştı kolilerce su indirildi. Biz o an kimin gönderdiğini soramadık. Daha sonra araştırınca öğrendik ki, bugün vefat eden teyzemizin ikramıymış. Sabah uyandığımda cami anonsundan vefat ettiğini duydum. Aklıma o iyiliği geldi. Onun da cenazesinde insanlar su aramamalı dedim. Böyle az az gönderdim ki, sular soğuk olarak dağıtılsın” dedi.
…
Kayınvalidemin bir güzel hasletini daha görmüştüm. Meğer bir cenaze duydu mu hemen cüzdanından bir miktar para çıkarır ve çocuklarına “Cenaze evine hemen su alın, oraya gelenlere su dağıtın, şimdi kimsenin aklına gelmez su dağıtmak, gelenler de isteyemez; sevaptır” dermiş.
Güzel insanlar ne güzel âdetler bırakıyorlar geriye.
Tüm geçmişlerimizi rahmet dualarımızla yâd ediyoruz.