Muhammed İkbal
söze üflenen ruhun fısıltısını hissediyor, hesabı sonsuzluğa çıkarıyor.
“Bir matematikçi başaramaz ama bir şair tek bir mısrasına sonsuzluğu sığdırabilir...”
...
Peyami Safa,
insanı tanımlarken, yaratılış ağacına verilen ilahî emeğin sonucunu da işaretliyor:
“İnsan, dünyanın en geç olgunlaşan meyvesidir.”
...
Max Frisch,
sözün yetmediği, sessizliğin konuştuğu o anlamlı boşlukları haber veriyor:
“Önemli olan söylenmeyendir,
sözcüklerin arasında kalan boş alanlardır.”
...
İmam Gazalî,
dünya mülkünü özetliyor, servetini batacak şeylere yükleyen bizleri uyarıyor.
Sözün hakikisi gönlümüze kıymık oluyor:
“Sahip oldukların ancak gemi battığında kaybolmayacak şeylerdir.”
...
İki sene önce kızım ‘baba, hadi sokakta keşif yürüyüşü yapalım’ dediğinde, ‘bizim sokakta keşfedilecek ne var ki?’ diye düşünmüştüm.
Kızımın temposu yüzünden oldukça yavaş geçen o keşif gezisinden döndüğümde de kendimden çok utanmıştım.
Çünkü bizim sokakta kırkı aşkın farklı çiçek ve bitki, onu aşkın farklı hayvan yaşıyordu.
10 yıldır hiç fark etmemiştim.
— İsmail Kılıçarslan
...
Hangi çiçek, diğerini “sarı açtı” diye ayıplar?
Hangi kuş, “farklı ötünce” diğerine yasak koyar?
Derisinden, dilinden ötürü öldürülüyor insanlar.
Ah insanlar! Her şeyi bulup kendini bulamayanlar…
— C. Bukowski
...
Osman Nuri Topbaş,
kaderin en güzelinin adresini veriyor.
Muhammedî bir kadere çağırıyor alnımızı. Secdelerin serinliğinde:
“İnsan, muhabbet duyduğu kişinin kaderinden pay alır.”