Genç adam, yaşlı bir adama yaklaştı ve konuşmaya başladılar:
“Beni hatırlıyor musunuz?”
“Hayır…”
“Ben sizin eski bir öğrencinizim.”
“Ne yapıyorsun şimdi, mesleğin ne?”
“Ben de öğretmen oldum.”
“Oh, iyi, benim gibi mi?”
“Evet. Aslında, sizin gibi olmak için öğretmen oldum.”
Yaşlı adam, böyle demesinin sebebini sorunca genç adam yıllar önce yaşadıkları şu hatırayı anlattı:
“Bir gün bir arkadaşım, güzel bir saatle okula geldi. Bir fırsat oldu ve onu çaldım. Kısa bir süre sonra arkadaşım saatinin çalındığını fark etti ve hemen size durumu şikayet etti. Siz dersi durdurdunuz ve dediniz ki:
“Arkadaşınızın saati çalınmış. Kim çaldıysa geri versin!”
Ben iade edemedim elbette. Sonra sınıfın kapısını kapattınız ve herkesi tahta önüne kaldırdınız. Ve gözlerimizi kapatmamızı söyleyip, tek tek ceplerimizi kontrol etmeye başladınız.
Sıra benim cebime geldiğinde saati buldunuz ve aldınız. Ama cepleri aramaya devam ettiniz. Tüm sınıfı aradıktan sonra, “Gözlerinizi açabilirsiniz” diyerek saati sahibine verdiniz.
Ne o gün ne de o günden sonra bana bu konuda hiçbir şey söylemediniz. Hayatımın en utanç verici günüydü. O gün onurumu korumuş, beni büyük bir utançtan kurtarmıştınız. Ve sayenizde anladım ki, gerçek bir eğitimcinin yapması gereken bu idi…
Bu olayı ve beni hatırladınız mı hocam?..
Yaşlı öğretmen başını salladı ve:
“Evet” dedi, “çalıntı saati hatırlıyorum ama seni hatırlamıyorum. Çünkü ararken ben de gözlerimi kapatmıştım.”