Bir başlangıç için, fazlaca bitkin; bir bitiş için, fazlaca durgun...
Bir yolum var yürüdüğüm, tökezleyip durduğum; bir ümidim var tutunduğum, her nefesimde yeniden doğduğum…
Hayat bu!...
Yaşarken değil de, yaşanmışlıklarından olgunluğun...
Gördükçe bildin sandığın aslında… Anladığında hep en geç olan...
Peşimde bir hırsızım var!..
Zamanımı aldıktan sonra, bana tecrübe katan, kaybettikten sonra cevabı anlayan...
Yine şanslı da!..
Her şeyini verip de hiç anlamayana vah ki ne vah!..
Sen misin kendimi bildim diyen? O zaman hiç bilemediğinden devamlı yoğrulan kalbim, çözmeye çalıştığın iplerini düğüm yapıp boynuna asan nefsim, dolanırsın avare!..
Aklın başka, ruhun başka yerde!..
Sen misin kul?..
Bak durduğun yere...
Bir tarafta uçurumun ucunda imanın, bir tarafta onu aşağıya iten nefsim...
Kendi kendine çıkamadığın bir dipsiz kuyudur yolun...
Işığını aç, gör karanlığından fışkıran nuru, tutun İslam’ın ipine, kurtul bu bilinmezlik kuyusundan, kurtul!..