İbn Mesûd (ra), ashâb-ı kirâmdan (r.anhüm) bazılarıyla birlikte sahraya çıkmışlar ve yemek pişirmişlerdi. Tam yemeğe oturacaklarken ileride sürüsünü otlatan bir çoban olduğunu fark ettiler. Onu da yemeğe davet ettiler.
Çoban: “Siz yeyin, ben oruçluyum.” dedi.
İbn Mesûd (ra), çobanı denemek için: “Böylesine sıcak günde nasıl oruç tutabiliyorsun?” diye sorunca: “Cehennem ateşi çok daha sıcak.” dedi. Çobanın bu söz hoşlarına gitmişti. İbn Mesûd, birkaç kelam daha konuşmak istedi:
“Şu koyunlardan birini bize sat da etinin bir parçasıyla birlikte bedelini de sana verelim.” dedi.
“Bu koyunlar benim değil ki, efendim ve sahibimin! Başkasının olan bir malı size nasıl satabilirim?!” dedi.
“Efendine, kurt yedi, kayboldu falan dersin, efendin nasıl olsa görmüyor.” dediler. Bunun üzerine çoban:
“Peki Allah nerede? O beni görmüyor mu?” diye cevap verdi.
Bu söz sahabilerin çok hoşlarına gitti.
İbn Mesûd, Medine’ye dönünce çobanın sahibini buldu, çobanı ve koyun sürüsünü satın aldı. Sonra da o çobanı azad edip koyun sürüsünü de kendisine hibe etti.
İbn Mesûd, bundan sonra ara sıra çobanla karşılaştıklarında ona latife yollu “Allah nerede?” diyerek takılırdı.
Kaynak: İsmail Hakkı Bursevî, Rûhu’l-Beyân, 17. cilt.