Ümide Doğmak

Yeniden dünyaya gelmek gibidir ümide doğmak. Hayata, var olanlara gözlerimizi açmak, bütün duygularımızla görmek, işitmek, tatmak…

Nasıl bir çekirdeğin çatlaması meyve vermeye doğmak ise, insanın gayesine ulaşması da ümide doğmaktan geçmez mi! Çekirdek hava, su ve toprağa kavuşunca doğuyor, neşv-ü nema buluyor. Yoksa tefessüh edip gidecek. İnsan da kalbindeki manevi cennet çekirdeği olan imanıyla fıtratındaki yetenekleri hayatlanıyor, ümide doğuyor.

Ümidimiz baharımız, yeniden dirilişimiz oluyor. Gönlümüzü bir gül bahçesine çeviriveriyor. Her ne kadar dikenleri zaman zaman acıtsa da, sevdiriyor, rahmetini hikmetini gördükten sonra. Biliyor ki, olup biten ne varsa kendi lehine.

Ümidimiz güneşimiz olur, içimize doğar. Karanlıklardan aydınlığa çıkarız. Dünyanın hazinâne hemhemelerinden arınır, huzuru buluruz. Bu duyguyu verenin bizi unutmadığını, bize bizden daha yakın olduğunu bütün latifelerimizle hissederiz.

Hayallerimizi süsler ümidimiz. Orada ilmek ilmek dokunur, şekillenir. Tasarlar, planlar yaparız. Neticede Allah’tan hayırlısını talep ederiz. “Mevlâ görelim neyler, neylerse güzel eyler” der, İlâhi takdire razı oluruz.

Dualarımız olur ümidimiz. Ona el açar onunla halleşiriz. Dökeriz bir bir kelimelere. Ondan ister yine Ondan umarız. O kendisine açılan elleri boş çevirmeyendir, her halinden haberdar ve merhametiyle cevap verendir.

Her adımımızda ümidimiz vardır. Onunla yol alırız hedefimize. Ayağımız taşa da takılsa yılmadan usanmadan devam ederiz yolumuza. Her daim Ona itimat eder, Ona güveniriz. Biliriz Onun rahmeti, merhameti bizi her an kuşatır.

Nasıl nefes almadan yaşanmıyorsa, öyle de ümidimiz olmadan da nefes alamayız. İman gibi bir nimet ile nimetlenenin ümide doğması pek yakın değil midir!