Şehirli bir kız evlenir, köye gelin gider.
Yeni gelin köyü, köy hayatını çok sever. Tam aradığı, hayal ettiği bir dünya bulmuştur.
Fakat tek rahatsız olduğu şey vardır; köyde serbest gezen inek ve koyunların gübre kokusu.
Bir gün, iki gün şikâyet eder… Bakar ki şikayet bir işe yaramıyor, “Ben bunu temizler bu kokudan kurtulurum.” diye düşünüp sıvar kolları… Her gün evlerinin önünü, hatta komşu evlerin önlerini bir güzel temizler.
Beş on gün harıl harıl çalıştıktan sonra, kayın validesinin karşısına geçip, “Bak ana” der “Gördün mü! Bi güzel temizledim, ne koku kaldı ne bir şey.”
Kayın validesi tebessüm eder, der ki: “Canım kızım, ellerine sağlık. Çok güzel temizledin. Ama koku değişmedi, sen değiştin. Artık senin de burnun o kokulara alıştı…”
…
Ortam iyi de olsa kötü de olsa insan alışıyor; her şey normalleşiyor. Hiç olmazsa iyi ortamları seçelim ki, iyi şeylere alışalım.