Lise yıllarımdı… Aklımı kurcalayan düşüncelerim vardı. “Gurbetteyiz, ne yapacağım, ne işi bulacağım, nasıl geçineceğim?” soruları beni çok meşgul ediyordu. Komşumuz, İbrahim abi vardı, onun da kafasını şişirip duruyordum. O üniversite öğrencisi idi, Allah’a (cc) inancı tam, milli manevi dünyası güçlü, örnek bir insandı benim için.
Abi dediğim bu insan her görüştüğümüzde benim bu gevezeliklerimi sabırla dinliyordu.
Bir pazar günü, dışarı çıktığımda İbrahim abimi gördüm. Selamlaştıktan sonra, “Kardeş, hava güzel gezmeye var mısın?” dedi. Ben de “olur” deyince, yürüye yürüye beni Emirdağ mezarlığına gittik.
Oraya vardığımızda bana “Bak kardeşim gördüğün gibi burada bu kadar insan yatıyor. Şimdi mezar taşlarını okuyacağız, oku bakalım, açlıktan ölen var mı?..”
Ben şaşırmıştım ve mezarlıkta gezmeye başladık. Dolaşırken aklım başıma gelmişti.
Ve bana şöyle dedi, “Kardeşim rızkı veren Allah’tır (cc). Allah, hiçbir kulunun sıkıntıda olmasını istemez. Sen Allah’ın sana verdiği imkânlarla çalış, fiilî duanı yap, Allah da dualarına cevap verir. Boş boş düşünüp konuşmak yerine, kul ol; çalış, ‘insan için çalıştığı vardır’, tevekkül et, Allah’ın çalışmana karşılık verdiğine de şükret… O bereket ömrünce sana yeter.