PEYGAMBER EFENDİMİZ, dünyaya yetim gelmişti. Onu sarıp kucaklayan, annelerin en güzeli, evlâtların en güzeline sahip, Hazret-i Âmine validemiz ise, Peygamberimiz, altı yaşındayken bu dünyadan ayrılmıştı.
Allah’ın bu en sevgili kuluna, bulutlar gölge etti, melekler kol kanat gerdi. Yıllar yılları kovaladı. Sevgili Peygamberimiz bir gün, Hudeybiye Umresi sırasında Evbâ adlı mevkiden geçiyordu. Çocukluk günlerini hatırlar oldu. Şefkatli validesinin kendisini sevgiyle kucakladığı anlar gözlerinde buğulandı. Rabbimizden af ve mağfiret diledi. Annesinin kabrini ziyaret edip, dua etmek arzu etti.
Kabrin başına vardığında, hüzünle eğildi. Mübarek elleriyle toprakları düzeltmeye başladı. Ağlıyordu. Onun ağladığını gören dostları da ağlamaya başladılar. Hiçbiri, Kalplerinin Sevgilisini, böyle hüzünlü görmeye dayanamazdı.
İçlerinden biri sordu:
“Yâ Resulallah, niçin bu kadar gözyaşı döktünüz?”
Resulûllah Efendimiz:
“Sevgili annemin, benim hakkımdaki sınırsız şefkat ve sevgisini düşündüm de ağladım” diye cevap verdi.