Bir zamanlar, birbirine paralel iki yolun ortasında gelişen bir köy varmış. Yolların biri Kuzey Yolu, diğeri de Güney Yolu adını taşıyormuş. Uzaklardan gelen bir seyyah önce Güney Yolundan geçmiş, sonra Kuzey Yolunu da görmek istemiş. Ancak, Kuzey Yoluna girdiğinde gözleri dolu doluymuş...
Onu görenler, “Güney Yolunda üzücü bir şeyler olmuş ki, adam ağlıyor.” demişler. “Biri mi öldü yoksa?”
Konuşmaları duyan bir çocuk:
“Öldü” sözcüğünü duyunca, etkilenip başlamış ağlamaya...
O çocuğun ağlaması etraftaki diğer çocukları da ağlatmış... Anneler çarşıya koşup dükkan sahiplerinden gerçeği öğrenmeye çalışmışlar... Herkes, bir ağızdan, “Yolun öteki tarafında dehşetengiz bir şeyler cereyan etmiş olmalı.” demekteymiş.
İşin ilginç yönü, Güney Yolunda yaşayanların da, kendi etraflarında sükûnet varken, Kuzey Yolundan gelen ağlayış ve çığlık seslerini benzer bir biçimde yorumlamalarıymış. Hatta:
“Karşı tarafta herhalde veba salgını var.” diye düşünmüşler...
Akşam çökmeden, yolun her iki kenarında yaşayanlar evlerini terkedip dağlara sığınmış. Bütün bu olayları gözyaşlarıyla başlatan seyyah ise, elinde öğle azığı olarak parçaladığı, gözünü yaşartan soğan olduğu halde, telâş daha ilk başladığında o bölgeden ayrılmış zaten...
O güne kadar huzur içinde yaşayan köylülerin hayatı, bir hiç yüzünden, mesajlar yanlış okunduğu için, kararıvermiş!
—Kalender Şah’tan uyarlayan: Paolo Coelho