Satır Arası

P. Valery, insanın kendi kendini tutsak edişinin acı hikayesini itiraf ediyor:

“Ben kendi zincirlerimin kuyumculuğunu yaptım.”

Zincirlerini altın gibi süsleyen al­danmış mıdır,

yoksa kendisini zincirleyenlerden intikam mı alıyordur?

Kim bilir?..

…

Fıtratı dillendirmesiyle tanıdığımız Alman şair Heinrich Heine,

“rahmet etmeyi kendime ilke yazdım” mealindeki ayeti okumuş gibi

kalbinin ümidini seslendiriyor:

“Elbet Allah beni affedecektir, çünkü O affedici.”

…

Virginia Woolf, dünya darlığını resmediyor adeta,

bu dünyaya kananları dürtüyor acıtma pahasına:

“Yaşamak neden böyle içler acısı,

neden bir uçurumun yanı başından geçen da­racık bir yol gibi?”

…

“Yürürken ‘biri’ olmama özgürlüğünü yakalarız;

çünkü yürüyen bedenin tarihi yoktur,

o sadece hareket halindeki kadim yaşamdır.”

Frédéric Gros, Yürümenin Felsefesi’nde

hiç gidilmemiş bir inceliğe yürüyor.

…

Dostoyevski’nin vicdanının söylediği bu ölümsüz soru

o güzelim gökyüzünden

masumların üzerine ateşli bombalar atanların ve attıranların kalbine

hiç değmiyor mu acaba?:

“Bu kadar güzel bir gökyüzü altında,

bu kadar kötü insan nasıl yaşayabiliyor!?.”