“Şekere benzer tadı yok, havada uçar kanadı yok.” Bilin bakalım bu nedir?
Penceremin buğusu silinince cevabını karşımda buldum. Ağaçlar, yollar, tahta perdeler hep onun rengiyle boyanmıştı. Lapa lapa kar yağıyordu.
Hatıralar beni çok eskilere, çocukluk günlerime götürdü. Az koşmamıştık o beyaz örtü üstünde. Sonra o kartopu savaşları, kızak yarışları, kardan adamlar... Hep o günlerin unutulmaz hatıraları.
Bu tatlı rüyadan pencereme fırlatılan bir kartopuyla uyandım. Az kaldı cam kırılıyordu. Mutlaka yaramazlardan birinin işi olmalıydı bu. Önce biraz kızdım. Düşündüm, düşündüm ve şükrettim sonra. “Eğer kar taneleri havada birleşerek, cama atılan kartopu gibi yere düşseydi hâlimiz ne olurdu? Rahatça sokağa çıkabilir ya da evlerimizde oturabilir miydik?” dedim kendi kendime.
Sonra çocukların sevinçli çığlıkları geldi kulağıma: “Kar yağıyor, kar yağıyor...” diye bağırışıyorlardı. Rüzgârda oynaşan kar taneleri, öylesine bir düzen ve intizam içinde yere düşüyordu ki, aralarına karışıp haykırmak geçti içimden: Kar YAĞDIRILIYOOR! Yağmıyor çocuklar, kar yağmıyor, YAĞDIRILIYOR!…