Hsu-Yo, Çin imparatorlarından Yao’nun saray danışmanlarından biriydi. Sonradan, dünya malına ve rahatına sırt çevirerek inzivaya çekildi.
Dünya haberlerini dinlemekten ve hayatın bütün zevklerinden vazgeçmeye karar vermişti. Yemeği birkaç meyveden, giyimi ise kıldan örülmüş bir tek cüppeden ibaretti. Okunmaktan yıpranmış birkaç kitaptan başka malı yoktu. İçerisinde yaşadığı kulübesinde ise, ancak hayatta kalması için gerekli eşyalar bulunuyordu. Bundan fazlasını, yeni hayatı için lüzumsuz sayıyordu.
Hsu-Yo’nun suyu avucuna doldurarak içtiğine dikkat eden bir adam, bir gün, içerisinden su içmesi için ona helezonik deniz hayvanı kabuklarından bir tane getirdi. Hsu-Yo bu hediye için adama teşekkür etti, sonra kabuğu bir ağaca astı ve orada unuttu.
Fakat birkaç gün sonra şiddetli bir rüzgâr çıkınca, hediyeyi ister istemez hatırladı. Zira, kabuk rüzgârın ağacın dalları arasında yavaş veya hızlı esmesine göre kendine has tatlı bir melodi çıkarıyordu. Bu melodi Hsu-Yo’ya uzak denizlerin uğultusunu, bahar rüzgârlarını ve hayatın güzel taraflarını hatırlattı.
Hsu-Yo kulübesinden çıkarak bu kabuğu daha yakın bir ağaca bağladı ve:
“Hayat ne kadar da güzel!” diye kendi kendine mırıldanmaya başladı.
— Doğu klasiklerinden