Yol Bizim Yolcu Biziz!

Hayatın başlı başına bir yolculuk olduğunu biliriz hepimiz.

Yorucu, meşakkatli bazen de keyifli...

Eğer hayatı bir yolculuk olarak ele alırsak rotamızın her an değişebilir olacağını da biliriz. Yirmili yaşlardaki ideallerimiz ile kırklı yaşlardaki hayat yorumlarımız aynı kalmaz. Hele hayatının sonuna gelmişsen geçtiğin yolları alaycı bir gülümseme ile hatırlarsın. Başladığımız yer ile vardığımız yer değişir. 

Yola çıktığımız biri artık yaşamıyor ya da bizimle yürümeye devam etmek istememiş olabilir. Yarı yolda yorulmuş ya da bizimle yolculuk yapmayı sevmemiş olabilir. Ya da biz onu istememiş olabiliriz. Yol arkadaşlarımız değişir. 

Yolun bazen meşakkati fazlalaşır bazen de güzelliği. “Şu yol bitse ölsek de gitsek!” derken bazen de “Yaşamak ne güzel” diye iliklerimize kadar hissederken buluruz kendimizi. Yolun bize hissettirdikleri, duygularımız da değişir. 

Yol değişir yol arkadaşı değişir fikirler değişir kalpler değişir ya da kaybolur kısacası...

Ama kendi hayatımızın tek sabit kalanı biziz, bir kendimizi bu hikayede değiştiremeyiz. 

Bir biz hiç bir yere gidemez, kendimizi kimseye emanet edemez, bir cami avlusuna bırakıp kaçamayız. “Senden sıkıldım” desek de kar etmez. “Bu yolu yürümekten vazgeçiyorum” desek olmaz, el mahkum devam edeceğiz. 

O yol yürünecek...

Tek sabit kalanın kendimiz olduğu bu hayat yolculuğunda o zaman en çok yatırımı da kendimize yapmamız gerekiyor diye düşünüyorum. 

En çok kendimizi katlayarak büyütmeli ve yine o yolu kendimiz için keyifli hale getirmeliyiz. 

Yol bizim yolcu biziz! 

Değişmeyen tek şey bu ise neden hayatımız da bizim olmasın ki?