Peygamber aleyhisselamın saadetli hanesinin yakınında evi bulunan bir komşusu vardı. Bir gün güzel bir çorba yaptı ve Resulullah’ı yemeğe davet etti.
Peygamber Aleyhisselam, Hz. Aişe’yi kasd ederek:
“Onu da çağırıyor musun?” dedi.
Komşu:
“Hayır!” cevabını verdi.
“Öyleyse ben de gelemem!” buyurdu Resulullah.
O adam, bir başka gün yine yemek yaptı ve Resulullah’ı yine davet etti.
Peygamber Aleyhisselam ise ona yine aynı soruyu sordu:
“Aişe’yi de çağırayım mı?”
O adamın işi de pek bir garipti. Yine:
“Olmaz.” dedi.
Peygamber Aleyhisselam da:
“Öyleyse ben de gelemem!” buyurdu.
Resulullah’a komşu olmak bahtiyarlığına ermiş o adam, bir başka gün, üçüncü kez Peygamber aleyhisselamı evine davet etti.
Resulullahın bu konuda kararı kesindi, sordu:
“Aişe de gelsin mi?”
Komşu bu sefer:
“Evet, gelsin!” dedi.
Bunun üzerine, Peygamber aleyhisselam, Aişe annemizi de yanına alarak, komşusunun yemek davetine icabet etti.
(Peygamberimizin Hayatından Seçilmiş Öyküler-4’ten alınmıştır.)