Elindeki asasına dayanarak Resulullah’ın kapısına gelen yaşlı bir kadın, içeri girmek için izin istedi.
“Yâ Resulallah! Kim olduğunu bilmediğimiz ihtiyar bir kadın, sizi görmek istiyor” dediler.
Resul-u Ekrem (sav), “Müsaade edin gelsin” buyurdular.
İhtiyarlıktan iki büklüm olmuş yaşlı kadın kapıdan içeri girdiğinde, Resul-u Ekrem (sav), hemen ayağa kalktı ve kendi minderini göstererek onu buyur etti. Daha sonra yaşlı kadına hürmetle alaka gösterdi ve ona ikramlarda bulundu…
Bir süre sonra yaşlı kadın müsaade isteyip gitti.
Hz. Ömer (ra) merak etmişti: “Yâ Resulallah! Bu kadın kimdi ki çok hürmet ettiniz ve ikramlarda bulundunuz?” diye sordu.
Peygamber Efendimizin cevabı, ne güzel bir vefa örneği idi: “Bu kadın, bizim Hatice’nin dostlarından idi.”
…
Peygamberimiz, seneler önce vefat etmiş olan eşi Hz. Hatice annemizi (r. anha) hiç unutmadı. Bir gün ona olan vefasının ve sevgisinin sebebini soran, Hz. Aişe annemize (r. anha) Resulullah Efendimiz şöyle buyurmuştu: “Ey Aişe! Herkes beni inkâr ederken Hatice bana inandı. Herkes bana yalancı derken Hatice bana ‘doğru söylüyorsun, asla çekinme’ dedi. İnsanlar benden bir dirhemi bile esirger iken Hatice bütün servetini önüme koydu. Dünyada yalnız kaldığım zamanlarda Hatice benden hiç ayrılmadı ve ‘üzülme, bütün bu sıkıntılar geçicidir’ diyerek bana teselli verdi…”
