Niçin İkram Etmedi? / Saadet Asrından
“Muhakkak ki Sen yüce bir ahlak üzeresin.” (Kalem suresi, 4) Ey Rabbimiz! Bizleri de Peygamberimizin ahlakıyla ahlaklandır.
Suffa ehlinden bir fakir, elinde bir kâse üzümle Rasulullah’a (sav) geldi ve onu hediye etti.
Rasulullah (sav) bu hediyeyi kabul ederek üzümden yemeye başladı…
Bir tane yedi ve tebessüm etti…
İkincisini de yedi ve tebessüm etti…
Öyle ki hediyeyi getiren adam sevincinden uçacak duruma geldi…
Sahabiler de Rasulullah’ı (sav) şaşkınlıkla izlemeye koyuldular… Çünkü Rasulullah (sav), kendisine ne hediye edilse ashabıyla paylaşırdı. Fakat bu sefer paylaşmıyor ve her taneyi yedikçe de tebessüm ediyordu…
Öyle ki anam babam Ona (sav) feda olsun… Kâsedeki üzümü bitirdi…
Sahabiler şaşkın, fakir adam ise sevincinden uçuyordu.
Adam gittikten sonra, bir sahabi sordu:
“Yâ Rasulallah! Neden bizi de yediğinize ortak etmediniz?”
Rasulullah (sav) verdiği cevapla ne kadar hassas, ne kadar şefkatli, ne güzel bir ahlak sahibi olduğunu bir kez daha gösterdi; buyurdu ki:
“Adam getirdiği bir kâse üzümden dolayı ne kadar mutluydu… Üzümler acıydı… Sizi yediğime ortak etsem istemeden de olsa yüzünüzü ekşitirdiniz. O adamın sevincini bozmanızdan endişe ettim ve sizlere ikram etmedim.”
…
Rabbimiz ne güzel buyurmuş:
“Muhakkak ki Sen yüce bir ahlak üzeresin.” (Kalem suresi, 4)
Ey Rabbimiz! Bizleri de Peygamberimizin ahlakıyla ahlaklandır.