Yaşadığı kasabanın en yaşlı ve sevimli ihtiyarıydı o. Toprakla uğraşır ve bahçesine özenle bakardı. Yetiştirdiği nefis güller ise dillere destandı ve çok sevilirdi.
Bahçesine yakın bir yerden geçenleri ya da gelen her ziyaretçiyi “bahçeme gelin de lütfen güllerimi bir görünüz” diye nezaketle davet ederdi.
Bir gün sevimli bir kadın yanında dünya güzeli bukle bukle saçlı ve masmavi gözlü bir kız çocuğuyla ziyaretine gelmişti.
İhtiyar, çocuktaki güzelliği görünce bir iki saniye hayretle bakakaldıktan sonra dedi ki: “lütfen bahçeme gelin de güllerim çocuğunuzun güzelliğini görsünler.”