Değirmenci
Mutluluk için varlık şart değil; yoklukta da mutluluğu bulan nice insan vardır.
Köyümüzün, komşu köyün deresine yapılmış bir değirmeni vardı. Ve İskender Emmi isminde değirmencimiz. Sonbahar zamanları değirmende kalır, öğüttüğü tahıllardan aldığı hakla geçinmeye çalışırdı. Allah rahmet eylesin iyi, dürüst, çalışkan bir insandı.
Yine bir sonbahar zamanı, babam değirmene giderken ben de ona yoldaş oldum. İskender Emmi’nin yanına vardığımızda baktım ki, sular azalmış. Kuraklık vardı… Bu yüzden değirmen de yavaş dönüyordu.
İskender Emmi, babama, “Davut iki gün sonra gel” dedi, “Sular iyice azaldı.”
Ben de çocuk aklımla merak ettim, sordum:
“İskender Emmi; sular daha da azalsa ne olur?”
İskender Emmi tatlı bir tebessümle ve o şefkatli sesiyle, “Oğul, değirmenin taşı hayat gibidir, daima döner” dedi, “Az su ile de döner, bol su ile de döner. Sen değirmeni suyuna göre ayarlamasını bileceksin…”
O zaman bu cevaptan pek bir şey anlamasam da, yaşadıkça bu sözde pek çok hayat dersi olduğunu anladım.
Öyle ya, mutluluk için varlık şart değil; yoklukta da mutluluğu bulan nice insan bilirim.