Köyümüzün yakınında tek başına bir ev vardı. Bu komşumuz, çocukları ve hayvanlarıyla orada yaşarlardı.
İlginç bir hatırasını dinlemiştim. Bir akşamüstü evlerinde otururlarken, evin derme çatma kapısı aralanmış. Bir de ne görsünler, içeriye bir ayı pençesi uzanmış…
Elbette korkmuşlar; fakat ayı elini içeriye biraz uzatmış ve öylece durup beklemiş. Köylümüz dikkat edince ayının pençesinin kanlı olduğunu farketmiş ve bir derdi olduğunu anlamış.
Gerçekten de yaklaşınca görmüş ki, ayının ayağına bir armut dikeni çuvaldız gibi batmış; o haliyle hayvancağız yardım istiyor…
Köylümüz hemen bir pense ile dikeni çıkartmış ve evde bulunan malzeme ile de pansuman yapmış. Ardından da ayıya seslenmiş: “Haydi koca oğlan tamamdır, güle güle.”
Ayı elini çekip gitmiş.
Bu ilginç hadiseden sonra köylümüz bir sabah kapısının önünde bir ağaç kütüğü içinde bir kovan arı görmüş. Şaşırmış ama ayının teşekkür olarak bunu getirip bıraktığını anlamış.
İşte o bir kovan arı, yıllar sonra büyük bir arıcı olan o köylümüzün ilk arı kovanıymış.