Sakarya İmam-Hatip Lisesinde çalışıyordum. Bir pazar günü nöbetim vardı. Okul dışında dolaşırken, karşı evin bahçesinde erik ağacında arıların toplandığını gördüm. Arıcılık da yaptığım için bilirim, arılar oğul vermişti.
Hemen evin kapısına gittim. Kapıya çıkan yaşlı teyzeye “Arıları alayım mı?” deyince, o da böyle bir şey bekliyormuş, “Al evladım al…” dedi.
Eve gittim, bir kovan ve maskeyi alıp geldim. Arıyı kovana topladım ve eve getirdim. Dönüşte de o teyzeye bir kavanoz bal götürüp verdim.
Yaşlı teyze başladı duaya… Bana nasıl dualar ediyor; bir yandan da Allah’a şükürler ediyor.
Ben biraz da hayret ettim. “Teyze ne kadar çok dua ettin” diye şaka yollu söyleyince teyze dedi ki:
“Evladım, sabah kahvaltıda canım bal istedi. Ah bir bal olsa da yesem dedim. Bak Cenab-ı Allah’ın işine ki, ne yollardan bana bal gönderdi” dedi. “Ben şimdi nasıl şükretmeyeyim, nasıl dua etmeyeyim!..”
Rabbimiz birilerinin duasıyla, başka kullarına da ikram ediyor, bir duayla pek çok kulunu sevindiriyor… Ben de şükrettim.
“Dost istersen Allah yeter” cümlesi aklıma geldi. İnsanın kalbinden geçenleri de bilen ve cevap veren bir Rabbini bilmesinin verdiği huzuru ve güveni ne verebilir!..