Evimizin bahçesinde, bir kiraz ağacı vardı. Bu ağacı, rahmetli büyük dedem gençlik yıllarında, uzak diyarlardan getirmiş ve evin bahçesine dikmiş.
Yıllarca bahçemizde beraber yaşadık bu ağaçla; büyük dedemin çocukları, torunları, torunlarının çocukları dallarından inmedi. Meyvesini yediler, dalları arasında oyunlar oynadılar.
Güzel mevsimler bir bir geçti...
Derken kiraz ağacının bazı dalları kurumaya başladı. Budama yapsalar da bir faydası olmadı. Büyük dedemin yadigârı dal dal kuruyordu...
Ağaçların yaprak döktüğü zamanlardı. Okuldan eve geldim ki ne göreyim!.. Kiraz ağacı boylu boyunca yerde uzanmış... İşte o an ben de yıkıldım...
Yerde uzanıp yatan kiraz ağacına bir dosta veda eder gibi yaslandım. Çok üzüldüm, ağladım. O ağacın bende hatırası büyüktü... Kiraz ağacına her baktığımda büyük dedeme dualar ederdim… Onun dallarından meyvelerini alırken, dedemin ellerinden alıyordum sanki…
O acı içimi parçaladı. Yüreğimden bir şeyler koptu gitti. Adeta büyük dedem o zaman öldü...
İnsan hatıralarıyla yaşıyor, hatıralarıyla göçüyormuş...
Hayat böyle işte; gelen bir şeyler bırakıp gidiyor… Bizler güzel fidanlar dikelim. Öyle çok dikelim ki, biri kurusa diğerleri yaşasın. Ardımızdan daima sevap ve dua meyveleri versinler…