Bilindiği gibi henüz traktörün olmadığı zamanlarda, çiftçiler işlerini, öküz ve kızaklarla yapıyorlardı.
Bu anlatacağım hatıra da işte o zamanlardan…
Komşumdan dinlemiştim. Onun çok akıllı, çok güçlü ve itaatkâr bir çift öküzleri varmış. Öyle ki, yük götürüp getirirken onlara çubukla dokunmaya bile gerek kalmazmış. ‘Ho’ deyince giderler, ‘oho’ deyince dururlar, denileni yaparlarmış.
Günün birinde komşum, kızağa fazla ot yüklemiş, gittikleri yolları da dikmiş… Öküzler haliyle fazlaca zorlanmışlar, yüklerini taşırken iyice yorulup takattan düşmüşler, yürüyemez olmuşlar.
Öküzler durunca komşum gayri ihtiyari bir iki çubuk vurmuş. Fakat buna rağmen gidememişler… Derken ön ayaklarının üstüne diz çöküp, derin derin nefes almaya başlamışlar. Komşum da ne oldu diye meraklanıp hayvanların yanlarına gidince bir de ne görsün; gözlerinden şıpır şıpır yaşlar akıyor, sessizce ağlıyorlar.
Bu gördüğüne çok üzülen komşum, hemen yükün yarısını indirmiş ve eve öyle dönmüşler. Ve bir daha da fazla yük yüklememiş.