Bir gün karnı çok acıkan bir serçe, oradan oraya uçarak yiyecek bir şeyler arıyordu. Üstelik komşu yuvadaki kanadı kırık olan arkadaşına da yiyecek götürecekti.
“İnsanlar mutlaka pencere önlerine bir şeyler koymuşlardır.” diyerek, sağa sola bakınmaya başladı. Bir pencerenin önüne kondu. Maalesef bu pencerenin önünde de hiç kırıntı yoktu… Bu arada uçmaktan da iyice yorulmuştu.
“Bari şuracıkta biraz dinleneyim.” dedi. Camdan içeriye şöyle bir kuş bakışı baktı; evin hanımı sofra kuruyordu.
“Keşke o yemek masasının altında olsaydım da, yere dökülen kırıntılarla karnımı bir güzel doyursaydım…” diye içini çekti serçecik.
Derken evin küçük oğlu, elinde bakkaldan yeni aldığı taptaze ekmeklerle içeri girdi.
Annesi, oğlunun getirdiği ekmekleri çabucak dilimlemeye başladı. Sonra masanın üstünde duran, dünden kalan ekmeklerin olduğu poşete baktı.
“Taze ekmekler varken buna gerek yok!” deyip çöpe atıverdi dünden kalan ekmekleri...
İki damla yaş süzüldü gözlerinden serçenin…
Ama bunu insanlar görmedi ve bilmedi...