Biz kendi defterimizi yazan bir kalemiz.
Zaman zaman yazmaktan tükeniriz. Hayatımız sıradanlaşır, ahiret hesabına verimsiz olur.
İşte o zaman kendimizi, kalemimizi bilememiz gerekir ki, tekrar yazabilelim.
Kalemimizi tefekkürle, hayretle, düşünmekle, hissetmekle açamazsak, keskinleştiremezsek bir şey çıkmaz bizden; amel defterimiz karalama defterine döner.
Hal böyle olunca da, şefkatli ve hikmetli bir musibetle tekrar bilenir, ebedi hayatımız hesabına, makbul yazılar yazarız. Elbette şikâyet etmez, sabredersek.
Şikâyet kırılgandır. İnsanı da kırılgan yapar. Onun için şikâyetten ahenkli sesler duyulmaz.
Ne demiştik, biz bir kalemiz. Amel defterimizi yazmaktayız. Kim “daha güzel işler yapacak,” yazacak diye sınanmaktayız. Öyleyse güzel yazalım, en güzel yazalım. O, defterini en güzel işlerle dolduran, Âlemlerin Rabbinin övgüsüne mazhar olan Efendimize yakın olalım. Bizim de ebedi cennet kütüphanesine konulacak bir eserimiz olsun…