Anne kız da olabilirlerdi, baba oğul da... Anne kız daha mı çok yakıştı? Bu incelikte babalar ve oğullar yok mu? Yan yana gelmeleri daha mı zor onların?
Kardeş miydiler yoksa?
Yoksa arkadaş mı?
Çiçek miydiler, yoksa düşünce mi, hayal mi yoksa, insan mı?
En çok iki çocuğa benziyorlardı...
Sevimli, güzel, terbiyeli...
Koşup saklanmışlar... Bir oyunun çocuk olmaktan başka neden gerektirmeyen mutluluğuyla gülümsüyorlar...
Nefes alışlarında bir heyecan, duruşlarında bir merak var sanki iyi bakınca...
Merak ve o da ne? Korku mu yoksa?
Korku da var bakışlarında...
Saklanmış gibi görünüyorlar... Tehlike geçinceye kadar aklandığı yerden çıkmayacak iki meraklı çocuk oldular şimdi...
Koşup katılacakları bir oyun, bir şenlik yok baktıkları yerde...
En iyi ihtimal, piknik yapanlara bakıyorlar fakat bu çocuklar başkasının lokmasına imrenecek gibi de durmuyorlar... Etrafı kirletenleri seyredecek de değiller... Muhakkak bir fenalık var baktıkları yerde... Çocuk bir yere bakıyorsa orada gerçekten büyüklerin göremediği bir şey vardır...
Bak işte çekingenlikleri güzelliklerini aşmamış mı?
Merakları da...
Haşin, hoyrat, zalim ellerle arkadaşlarını mı çekip alıyorlar yoksa?
Zevk için tekmeleniyor da olabilirler... Kıskanılmış her güzellik gibi zevk için...
Sebepsiz fenalıklara uğramıyor muyuz hepimiz?
Öyle bakıyor meraklı iki arkadaş, merakla ve korkuyla...
Hayır... İmrenecekleri, gizli gizli bakacakları bir şey olamaz onlar için...
Kendi güzelliklerini baktıkları yerdeki fenalığı bile örtüyor...
İnsan onlara bakınca çiçek gibi bir dünyada yaşadığını düşünüyor...
Güzellik dikkatimizi dağıtıyor, çiçekler, çocuklar gözümüzü alıyor...
Öyle ya, kötülük saklandığımız yerde bizi buluncaya kadar öyle güzel ki dünya...
Dünyaya bakıyorlar işte. Şaşırmış, ürkek, kararsız... Güzel ve korkak, sevimli ve tedirgin...
Eğer onlardan başka kurtulan olmadığını söyleseler bana...
Bir katliamın son iki tanığı olduklarını...
Bir şeylerin, birilerinin arkasına saklanmamız gerekse?
Sağlam bir gövdenin ihtiyacını duymak bir kere daha...
Oyunda, savaşta, evde, sokakta... Hayatta!
En küçük güzellik için bile koskoca bir gelenek gerektiğini düşünürüm...
Yine de iki çocuğa benzer, benim sevimli, terbiyeli güzellerim ama...
Ben artık o ağacı görürüm...