Okulun son günüydü. Küçük öğrencilerin her biri, öğretmenlerine armağan almış, tek tek yanına gidip veriyorlardı.
Kasabanın çiçekçisinin oğlu paketini verince öğretmen:
“Bunun içinde çok güzel çiçekler olmalı, değil mi?” diye sordu.
Çocuğun şaşırdığını görünce de:
“Yalnızca tahmin ettim.” dedi.
Çiçekçinin oğlunun arkasından sıra şekerlemecinin kızına gelmişti. Öğretmen onun verdiği paketi de aldı ve:
“Bu kutunun içinde ise çok tatlı şekerlemeler olmalı!” dedi.
Şekercinin minik kızı sevimli bir şaşkınlık içinde kalakaldı.
“Fakat bunu nasıl bildiniz, öğretmenim?” dedi. “O kutunun içinde gerçekten de şekerleme var!”
Öğretmen, ona da gülümseyerek cevap verdi:
“Yalnızca tahmin ettim.” dedi.
Sırada, kasabanın gazoz deposunun sahibinin kızı vardı. Öğretmen onun verdiği armağan paketini alınca, elinin ıslandığını fark etti. Kutunun alt tarafından bir şeyler sızıyordu. Sızan sıvıyı parmağıyla iyice sıyırdı, parmağını ağzına götürdü ve tadına baktı. Sonra da kararını verdi:
“Anladım, bu kutuda bir şişe meyveli gazoz var!”
Küçük kız başını iki yana salladı.
“Hayır, öğretmenim!” dedi.
Bu defa öğretmen şaşırmıştı. Kutunun altından damlayan sıvının tadına bir kez daha baktı.
“Hımmm, şimdi anladım.” dedi. “Kutuda meyveli gazoz değil, sade gazoz var. Bildim, değil mi?”
Küçük kız, yine iki yana salladı başını.
“Hayır, öğretmenim.” dedi. “Gazoz değil kutudaki.”
Öğretmen parmağını ıslaklığa bir kez daha götürdü ve sıvıyı üçüncü kez tattı; ama ne olduğunu yine anlayamadı.
“Vazgeçiyorum.” dedi. “Sen söyle bakalım… Ne var içinde?”
Kız başını öne eğdi ve yavaş bir sesle cevap verdi:
“Efendim. Ben size yavru bir köpek getirmiştim…”