Peygamber aleyhisselam hasta idi ve hastalığı günden güne artıyordu. O rahatsızlık günlerinden birinde, pek çok hâliyle kendisine benzetilen kızı Fatıma Anamızı yanına çağırdı. Ve onun kulağına bir şeyler söyledi. Fatıma Anamız duyduklarından o kadar hüzünlenip ağladı ki, feryadını herkes işitti ve işitenler iliklerine kadar irkildiler. Ancak az sonra, yine onun kulağına birşeyler daha fısıldadı. Hz. Fatıma, bu sefer de öyle bir sevindi ki, görenler az önce feryad edip ağlayanın şimdi nasıl böyle neşe ile gülümseyebildiğine bir anlam veremediler.
Bu hadise, Hz. Aişe’nin gözünden kaçmamıştı. Hz. Fatıma’ya bunun sırrını sordu. Ancak Fatıma Validemiz:
“Bu Allah Resulü ile aramızda bir sırdır.” dedi, başka da bir şey söylemedi.
Az bir zaman sonra ise, vakit geldi ve Peygamber Aleyhisselam vefat etti. Hz. Aişe Resulullah’ın vefatından sonra, Hz. Fatıma’ya aynı soruyu tekrar sordu. Fatıma Validemiz bu sefer kendisine şöyle bir cevap verdi:
“İlkin, Resulullah kendisinin vefat edeceğini söylemişti. Ben de o sebeble feryad edip ağlamıştım.
İkinci defa ise, Resulullah bana, aile efradı içinden kendisine en erken kavuşacak olanın ben olduğumu müjde etti. Ve işte bu yüzden de, sevindim, güldüm.”
•••
Sadakte (doğru söyledin) yâ Resulallah! Senin her sözün haktır ve istikbale dair ne buyurmuşsan olmuştur ve olacaktır.
Hz. Fatıma Validemiz, Peygamber Aleyhisselam’dan altı ay kadar sonra vefat etmiş ve aile efradı içinden Ona ilk kavuşan olmuştur.