İşitiyorum, güneş pek güzel, çay kenarında suyun üzerine doğru sarkan çiçeklerin manzarası pek sevimliymiş… Ve nazik öten kuşların ve minicik böceklerin uçuşu da, görülecek şeylerdenmiş…
İşitiyorum ki, geceleri gökyüzünde gizli ışıklar görünürmüş. Dalgaları gözyaşları gibi hâzin olan deniz içinde dahi, beyaz yelkenli gemiler, akıp gidermiş!
İşitiyorum ki, çiçeklerin renkleri binbir çeşit ve harikuladeymiş. Dereler, dağlar, çayırlar, sular, ormanlar ve özellikle güneşin doğduğu vakitler, o kadar güzel, o kadar şirinmişler ki, bu kadar güzellik karşısında insanlar, kendilerini yaratan Rablerine, hayranlık duyarlar ve sonsuz şükranlarını sunarlarmış.
Fakat ben, ne o gürültüsünü işitmekte olduğum denizi, ne o rengârenk çiçekleri, ne gökyüzünü, ne güneşi, ne o güzel meyveleri, ne kuşları, ne aydınlığı göremediğimden dolayı üzgün değilim. Ben hâlime razı olmuşum.
Hayır Allah’ım, hayır! Şu fâni âlemin güzelliklerinden hiçbirini arzu etmiyorum.
Ama keşke şu anacığımın yüzünü bir kez olsun göreydim!
(Mille Sasserno’dan tercüme: Recaizâde Mahmud Ekrem)