TR EN

Dil Seçin

Ara

İki Kardeşin Fedakârlığı / Sevgi Öyküleri

Gerçek iki kardeş, çiftliklerinde birlikte çalışıyorlardı. Kardeşlerden biri bekârdı ve yalnız yaşıyordu. Öteki ise evliydi ve nüfusu kalabalık bir aileye sahipti.

Her günün sonunda kardeşler, tüm üretimlerini ve kârlarını eşit olarak paylaşırlardı.

Bir gün bekâr kardeş, kendi kendine şöyle düşündü:

“Ürettiklerimizi ve kârımızı kardeşimle eşit biçimde paylaşmamız, bence hiç de doğru değil. Ben evli değilim, bakmakla yükümlü olduğum bir eşim ve çocuklarım yok. Ayrıca, çok fazla bir ihtiyacım da olmuyor.”

Bunları dedikten sonra her gece, kendi ambarından bir çuval tahıl alıp, evlerinin arasındaki bahçeden sürükleyerek, kardeşinin ambarına götürmeye ve onun ambarına boşaltmaya başladı.

Üretimlerini ve kârlarını eşit biçimde paylaşmaları konusu, kardeşlerden evli olanının da aklını kurcalamıştı. Bir gece o da şöyle bir karar verdi: “Ürettiklerimizi ve kârımızı kardeşimle eşit biçimde paylaşmamız bence hiç de doğru değil, sonuçta ben evliyim ve ileride bana bakacak bir eşim ve çocuklarım var. Oysa kardeşimin ileride kendisine bakacak hiç kimsesi yok.”

Ve aynı biçimde o da, her gece kendi ambarından bir çuval tahıl alıp evlerinin arasındaki bahçeden sürükleyerek, bir çuval tahılı kardeşinin ambarına boşaltmaya başladı.

Aradan geçen bunca süre içinde, ambarlarındaki tahılın azalmadığını gördükçe iki kardeş de, hem şaşırıyorlar, hem de buna bir anlam veremiyorlardı.

Bir gün, yine gecenin koyu karanlığında birbirlerinin ambarına tahıl çuvalı taşırlarken, karanlıkta çarpıştılar. İkisi de işte o an anladılar birbirlerinin ambarlarına kendi ambarlarından tahıl taşıdıklarını.

Sırtlarındaki tahıl çuvallarını yere bıraktılar ve birbirlerine sarılıp, birbirlerini sıkı sıkı kucaklayarak, kardeşliğin o doyumsuz güzelliğini yaşamanın tadına vardılar. İkisi de gözyaşlarını saklıyorlardı.

— Lamartine